I nic więcej nie pamiętam

Recenzję tej książki przeczytałam pięć lat, chyba w Wyborczej i niedawno przypomniał mi  się ten tytuł. Wypożyczyłam z biblioteki, nie w mojej filii. Koleżanka narzeczonego z pracy specjalnie dla mnie jechała ją odebrać. No i w końcu przeczytałam tę książkę..."I nic więcej nie pamiętam" Adiny Blady - Szwajger. 

Jak czytać o koszmarze wojny, jak czytać o śmierci dzieci, o głodzie, o paraliżującym i chronicznym strachu. Ja czytałam powoli, po kilka stron i przerwa... Tyle strasznych scen, przeżyć ... Nie mogę sobie nawet tego wszystkiego wyobrazić, tym bardziej teraz jako matka.

"A wokół było tyle bólu, że starczyłoby na obdzielenie świata i jeszcze by zostało.

Były wtedy i dzieci.

Pisać o dzieciach jest najtrudniej.

Bo to wszystko są tylko słowa. A ja nie jestem literatem i nie umiem znaleźć słów, które krzyczą.

Zresztą to nie jest literatura. To jest relacja o tym, co było naprawdę. Więc jak się mówi po prostu, że dziecko umarło, to przecież nic nie znaczy. Tyle dzieci umarło z głodu, tyle zagazowano... tyle, tyle...

Sześć milionów ludzi zginęło i słońce nie przestało świecić!"

Jednak jeśli lubicie czytać o II wojnie światowej, to polecam tę pozycję. Autorka w przededniu wojny ukończyła studia medyczne i opowiada o swojej pracy w szpitalu dziecięcym, o  innych "ludziach w bieli", "którzy ... zginęli na posterunku, usiłując pomóc innym ginącym...". Wspomina także swoją działalność łączniczki ŻOB, opisuje codzienne życie w okupowanym kraju. To bardzo ciekawe świadectwo tamtych mrocznych czasów.