Ciepły mokry aksamit

"Ciepły mokry aksamit" - o  tym pięknym projekcie fotograficznym (i nie tylko) Dominiki  Dzikowskiej przeczytałam w Wysokich Obcasach.


Obejrzyjcie zdjęcia i przeczytajcie historie porodowe. Ja swoją  historie porodową spisałam na 4 godziny po porodzie, na świeżo  pod wpływem lektury "Daru rodzenia" Włodzimierza Fijałkowskiego.

Do dziś uważam, że poród mego dziecka był wydarzeniem przełomowym. Nie chodzi tu tylko o to, że zakończyłam okres ciąży. Doświadczenie i  przeżycie, jakim było wydanie dziecka na świat pozwoliły mi odkryć w sobie niesamowite pokłady siły i energii. Mój Stasiu zrobił mi zdjęcie podczas skurczu i wyglądałam jak w transie. Byłam obecna ciałem, ale nie duchem. Kobiety na zdjęciach Dzikowskiej wyglądają jakby w trakcie orgazmu, czy transu właśnie. Są fotografowane od pasa wzwyż i ktoś, kto nie wiedział, czego dotyczą zdjęcia mógłby je interpretować w wieloraki sposób.

Jestem zdania, że poród, to naturalna, biologiczna czynność, lecz z dodatkiem pierwiastka metafizycznego, transcendentalnego.

Sposób, w jaki pokazywane są porody w filmach, jest nierealny i czasami przerażający. Może odebrać kobietom odwagę i chęć do porodu naturalnego.

Przytaczam dla Was ciekawy cytat o porodach z książki W. Eichelberger z A. Mieszczanek „Jak wychować szczęśliwe dzieci”: "...ważne dla dziecka , by pozwolić matce rodzić tak jak chce, żeby mogła zaufać swemu ciału. Żeby poród nie był podporządkowany wygodzie lekarza ,tylko dziecka i matki. Żeby mógł odbyć się w warunkach, których instynktownie poszukują zwierzęta, a wiec w miejscu zacisznym, raczej ciemnym niż jasnym, raczej ciepłym niż zimnym, w odosobnieniu, w obecności możliwie najmniejszej liczby osób.
Wydaje mi się ważne, by kobiety mogły rodzic w pozycji fizjologicznej, ze stopami opartymi o ziemię. Bo człowiek jest stworzony do pionu i w tej pozycji ma najwięcej siły. Pozbawienie kobiety oparcia w ziemi podczas porodu jest psychologicznym nieporozumieniem a poza tym powoduje złą pracę mięśni. Tradycyjne, prymitywne zdawałoby się sposoby rodzenia – w kucki – SA
wyrazem głębokiej mądrości ciała.
Pozwolenie na swobodny wybór pozycji porodu jest ważne z jeszcze jednego powodu. Myślę że dla dziecka to lepiej, jeśli matka bierze na siebie odpowiedzialność za rodzenie , a nie tylko oddaje się w czyjeś ręce. Wtedy tworzą się więzy zaufania miedzy matką a dzieckiem i rośnie zaufanie matki do siebie. To dobry fundament dalszych stosunków..."

Kobiety nie muszą być unieruchomione na łóżkach szpitalnych, mogą rodzić stojąc, kucając, w klęku podpartym. Mogą, tak jak ja, urodzić do wody (faza II trwała u mnie 15 minut)  Pierwszą fazę porodu, o ile nie ma przeciwwskazań, można  spędzić w domu. Można przecież rodzić w domu...

Moje doświadczenie porodowe nie było może idealne, bo trafił mi się niemiły doktor komentujący moje sapanie. Były położna, która twierdziła "że sama nie wiem, czego chcę", gdy poprosiłam o materac,  na którym mogłabym klęczeć w trakcie skurczu. Położono mi Jerza na brzuchu, na krótko. Potem byliśmy ponad 4 godziny  odseparowani od siebie, bo na oddziale położniczym nie było wolnych łóżek, więc ja byłam nadal w sali porodowej, Jerzyk na oddziale noworodkowym.

Ale mimo wszystko wspominam poród dobrze. To najbardziej niesamowite wydarzenie w moim życiu. A Wy jak wspominacie przyjście Waszego dziecka na świat? Z wielką ciekawością poczytam Wasze komentarze na ten temat.

Artykuł w WO

FOTO